In mei 2014 stapten wij in Teheran uit het vliegtuig zomaar in een van onze spannendste avonturen ooit; Teheran ligt in Iran en Iran is de VIJAND. Frits waagt zich in een vijandelijk land. Zouden we überhaupt dat land wel inkomen? Na een uur hadden we een visum. Later hoorden we dat een uurtje wachten in Iran in het niets valt bij het wachten op het vliegveld in Amerika om aldaar het land in te komen. Dat je daar als vee voortgedreven wordt en afgesnauwd als je iets verkeerd doet. Wat dat betreft geen onvertogen woord in Iran. Zelfs toen we een onbedoelde poging deden om het land niet via de douane maar anderszins binnen te dringen, werden we door een gehoofddoekt lid van de Iraanse marechaussee vriendelijk doch dringend teruggeleid naar het juiste pad via de douane. No problem at all.

Die milde vriendelijkheid waarmee we op het vliegveld bejegend werden, ontvingen wij eigenlijk overal. We waren natuurlijk behoorlijk onzeker over wat wel en niet mocht en de akelige verhalen waren ons vooruit gesneld. We wilden best graag voorkomen dat we zomaar in een Iraanse cel zouden wegrotten beschuldigd van iets waarvan we niet eens wisten dat het verboden was. Dus vroegen we in het hotel bij alles hulp. We wilden vooral een aanvaring met de zedenpolitie voorkomen en daarom lieten we onze kleren door de receptioniste van het hotel goedkeuren alvorens de straat op te gaan. Haar enige commentaar ooit was dat we wat minder kleren aan moesten trekken omdat het best warm was. Maar ondanks dat we er helemaal niet als toeristen wilden uitzien, waren we kennelijk van verre te herkennen want overal op straat werd aan ons gevraagd waar we vandaan kwamen en dat we welkom waren in Teheran. Zoveel vriendelijkheid in een vijandelijk land! Terwijl de atoomdeal nog lang niet was gesloten en de wereld nauwlettend en argwanend toekeek. Ik besefte toen heel goed dat vijandelijk land op politiek slaat en onmin tussen overheden en dat het niets te maken heeft met menselijke verhoudingen terwijl het wel enorm veel invloed heeft op mensen; door de economische boycot die het westen Iran had opgelegd, waren de mensen veel armer dan ze hadden hoeven zijn zonder die boycot. De boycot was opgelegd omdat overheden dat op geopolitieke gronden zo beslisten.

Na ons bezoek aan dat land met de vriendelijke mensen, waren wij echt blij voor hen dat de Iraanse overheid zich met de westerse wereld leek te verzoenen en er een atoomdeal werd gesloten. Wij verwachtte dat al die mensen die we daar in dat verre Teheran hadden ontmoet het stukken beter gingen krijgen… En het leek ook allemaal op zijn pootjes terecht te gaan komen. Iran hield zich volgens de internationale en onafhankelijke controleorganen goed aan de afspraken. Een einde aan de economische boycot werd niet gerealiseerd, maar leek toch wel in het verschiet te liggen. Kortom, wij waren best positief gestemd over de toekomst van Iran in de wereld.

Maar toen kwam Trump. Trump is een lompe olifant met een lange snuit en die blies eenzijdig het mooie Iraanse verhaaltje uit. En nu volgt het ene incident op het andere. Iran moet steeds met gelijke munt terugbetalen…helaas. Vervolgens krijgt de wereld te horen dat de reactie de agressieve daad was; Engeland kaapt een boot van Iran, vervolgens doet Iran datzelfde met een Engelse boot en wordt dan toch gezien als de agressor…

Ik moet denken aan Reza en Nahme die ik in Teheran heb leren kennen en die helemaal niet zitten te wachten op dit gedoe… Mensen zoals jij en ik die alleen maar het beste willen voor hun kinderen…en de wereld…