Wij behoorden dus ook tot die groep van – als je de media mag geloven – achterlijke en zweverige mensen die hun kinderen niet lieten inenten tegen de mazelen. Dertig jaar geleden stonden we voor die keuze. We dachten er onderling verschillend over maar uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om onze kinderen de ziekte ‘te laten doormaken’.

Ik heb de mazelen gehad en mijn vrouw heeft de mazelen gehad. Een ziekte waar we behoorlijk ziek van waren maar waarvan werd gezegd dat je sterker uit de strijd komt. Dat was niet alleen wat onze ouders tegen elkaar zeiden of wat ze dachten; vrij algemeen werd zo gedacht; kinderziektes waren ziekten die kinderen gehad moesten hebben om volledig tegen het leven opgewassen te raken. Het krijgen van een kinderziekte was meer afstrepen dan dat er aandacht werd besteed aan het voorkomen van de ziekte. Mazelen werd toen als kinderziekte gezien (Nu niet meer, trouwens?).

Toen onze kinderen klein waren was men nog niet zo lang aan het inenten tegen de mazelen. Wel bijvoorbeeld tegen polio, kinkhoest, difterie of andere enge ziektes, maar niet tegen de mazelen. Wij waren best kritische ouders en vroegen ons af wat er dan in die tussenliggende twintig jaar veranderd was. We informeerden bij iedereen die er iets meer over wist en die wij deskundig achtte. Onze huisarts, bijvoorbeeld en de arts van het consultatiebureau. Uiteindelijk zette we de argumenten voor en tegen het doormaken van de ziekte tegen elkaar af en wogen we de risico’s die we namen. De risico’s leken ons aanvaardbaar en er waren veel argumenten voor het doormaken van de ziekte en daarom besloten we ze niet in te laten enten. Dat betekende dat alle drie onze kinderen heel erg ziek van de mazelen werden en ze er – naar onze overtuiging – gesterkt weer uitkwamen. Niets aan de hand dus.

Maar toch, nu denk ik anders over inenten tegen de mazelen. Niet vanwege de risico’s. Die zijn niet veranderd sinds dertig jaar geleden. De kans dat je kind overlijdt aan de ziekte is verschrikkelijk heel erg klein. Een dagje Tietjerkstradeel, om maar iets te noemen, is met al haar verkeersdrukte, zeker zo gevaarlijk. Maar als ik mijn kinderen naar de dagopvang zou moeten brengen waar ook andermans kinderen worden opgevangen, zou ik niet graag willen dat zij besmet zouden raken door mijn kinderen, zeker niet met de huidige hysterie. Ik vind niet dat ik als ouder van mijn kind kan beslissen over het al of niet krijgen van de mazelen van een kind van een ander. Wil ik mijn kind dus laten opgroeien met andere kinderen, dan zal ik mijn kind moeten laten inenten. (Wij hebben onze kinderen overigens nooit naar de kinderopvang gebracht, destijds.) Nog even over dat ‘doormaken’ van de ziekte. Ik begreep dat uit onderzoek blijkt dat het onzin is, dat een kind beter uit de strijd met de mazelen komt. Nog een argument minder om tegen inenten te zijn. We zouden nu alles opnieuw gaan wegen, denk ik, maar gelukkig staan wij niet meer voor die keuze. Ik kan me herinneren dat het gepaard ging met veel lezen, praten, ruzie zoeken en je gelijk halen; daar wordt in ieder geval niemand erg vrolijk van.