Het is maar goed dat ik niet bij de IND werk. Ik heb last van medelijden en een hart waar ik makkelijk over strijk. Een IS-spijtoptant en ik ben zo om. Dat moet je niet hebben op zo’n post. Ik verwijt helemaal niemand iets; iedereen mag werken waar hij het best tot zijn recht komt. Echt waar. Maar ik heb last van zoiets als een gebroken hart als ik me het lot besef van die drie Engelse wichtjes van vijftien die destijds zomaar naar Syrië vertrokken. Vijftien jaar. Wat ben je dan helemaal? Kinderen. Hele domme, naïeve kinderen. Meisjes met een volkomen fout gevoel voor rechtvaardigheid. Een fout gevoel voor de verhoudingen in de grotemensenwereld. Een fout idee over oorlog en vrede. Als je vijftien bent kán je zulke stomme fouten maken. Als je vijftien bent dan kan je geen afstand nemen van de ellende die je ziet en beredeneer je het zo dat het helemaal normaal is. Bijvoorbeeld dat mensen worden onthoofd of gekruisigd. Dat maakt je nog niet tot een slecht mens. Ik heb het er zwaar mee omdat ik vader ben geweest van drie jongens die allemaal vijftien en negentien zijn geweest en ik weet hoe verschrikkelijk stom ze kunnen zijn. De wanhoop die hun ouders moeten voelen trekt als een rilling over mijn rug. Ik zie en voel de wanhoop en daarom is het maar goed dat ik niet bij de IND werk en dat ik zou moeten beslissen of Shamima Begum moet worden toegelaten in Nederland. Ik zou namelijk geen enkele twijfel kennen en haar toelaten.

Dan te bedenken dat het wicht geen spijt heeft. Tenminste voor zover ik weet heeft ze nooit gezegd dat ze oliedom is geweest door naar Syrië af te reizen. Ze heeft nooit gezegd dat ze het verkeerd vond dat mensen gemarteld werden daar in IS of dat er mensen op gruwelijke manier aan hun einde kwamen. Onthoofd of gekruisigd. Ik heb haar nooit gehoord over het verkrachten van Yezidi vrouwen die ze tot slaaf hadden gemaakt en lukraak werden verkocht in de Islamitische heilstaat. Ik heb eigenlijk nauwelijks iets van die meid gehoord. Ik weet haar naam, haar leeftijd. Ik weet dat ze kinderen heeft van Yago Riedijk. Dat er twee van haar kinderen zijn overleden en dat ze zich in lappen en doeken hult. Verder weet ik niets van d’r. Maar toch heb ik medelijden. Toch zou ik graag over mijn hart willen strijken. Een meisje nog. Een meisje met een baby.

Als tweeëntwintigjarige seks hebben met een meisje van vijftien…Ik heb daar ook over nagedacht. Daar kom ik ook al niet uit. Ik ben een twijfelaar van nature. Het is voor mijn gevoel op het randje. Het voelt niet helemaal lekker, maar om dat nou te veroordelen… Aan de andere kant… Enerzijds…Anderzijds…

Pubers kunnen dus ontsporen en Shamima Begum is daar een heel goed voorbeeld van. Maar hoe nu verder? Ze zit met een pasgeboren kind ergens in Koerdisch gebied. Ondertussen heeft Groot-Brittannië de mensenrechten geschonden door haar het staatsburgerschap af te nemen. Dat betekent dat ze stateloos is. Met z’n allen hebben we afgesproken dat dat niet mag. Geen land mag iemand stateloos maken. Shamima Begum mag en kan nergens meer heen. Een domme puber met een onschuldig kind ergens in een gevangenenkamp in Koerdisch gebied.  

Ik kan het niet aanzien als een zo jonge meid alleen maar hoopt op medelijden. Het is maar goed dat ik niet bij de IND werk. Mijn hart breekt haast als ik zo’n jonge meid zie zonder perspectief terwijl ik in staat ben om het haar te bieden… Gelukkig heb ik die macht niet en moet ik me bij mijn onmacht neerleggen.