Ik ben altijd de onschuld zelve geweest qua slapen. Ik ga liggen en ik slaap en de volgende ochtend wordt ik dagelijks omstreeks hetzelfde tijdstip wakker. Zo ging het jaren. Ik kan het me niet anders herinneren. Sinds ik stopte met roken heb ik dat ritme gekregen en ik ben al heel erg lang geleden gestopt met roken. Ik voelde me een gezonde slaper. Een uitgeslapen slaper. Af en toe best moe, maar dat lag, volgens mij, niet aan mijn slaap, maar meer aan al het andere dat ik deed. Maar helaas, er is de klad in gekomen. Hoe ik ook terugverlang naar de periode van onschuldige slaap; hij is weg. Ik hoop zo dat het maar tijdelijk is. Dat ik ergens doorheen moet om dan weer ’s avonds heel erg ver en diep weg te zakken om pas weer de volgende ochtend wakker te worden. Ik hoop het zo.
Zelfs vannacht was het hopeloos. ‘Zelfs’, ja. Want we zijn weg voor een korte vakantie. Ergens in no-mans-land tussen Zwolle, Kampen en Staphorst in. Geen geluid dringt hier door en geen licht ook. Omstandigheden die mij voorheen in diepe slaap brachten. Maar nu dus niet. Ik heb last van een akelige hoest. Ondanks de hoestdrank waarin een gezellige hoeveelheid codeïne zit, en dus de hoest onderdrukt en de dromerij bevordert, was ik om de zoveel tijd wakker. Meestal sliep ik daarna weer gewoon verder maar om half vijf vanmorgen was de slaap-koek op. Het was gedaan. Klaarwakker kreeg ik last van allerhande ongemakken. Een verstopte neus. Opkomende hoest. Dood gevoel in mijn rug. Dus, na een half uur voorzichtig woelen zodat mijn geliefde niet wakker werd, er toch maar uitgestapt. Het is niet anders dus zetten we ons er overheen.
Dus…we gaan plannen voor vandaag…Vandaag fietsen naar Kampen. Bij Hasselt het Zwarte Water over en dan naar Kampen. We waren er gisteren al, in dat bijzonder oude stadje aan de monding van de IJssel. Ik keek mijn ogen uit. Een kerktoren bleek bij nadere bestudering een poorttoren te zijn. Wandelend door de winkelstraat doorkijkjes naar de huizen achter de winkelstraat. Dat zag er heel erg mooi en oud uit. Gisteren hadden we geen tijd om al het moois te bekijken; vandaag hopelijk wel. Bovendien schijnt Hasselt ook erg mooi te zijn en door dat plaatsje reden naar onze bestemming maar toen werd het al donker en konden we te weinig zien.
Voor kleren koester ik geen speciale gevoelens, maar toen we gisteren door de winkelstraat van Kampen liepen werd ik zomaar spontaan verliefd op een heel erg dure jas. Daarover moet ik dus een beslissing gaan nemen. Zal ik zoveel geld aan een jas uitgegeven… Zal ik het doen of niet…? Net als die kist sigaren…Zal ik het doen of niet. Sigaren? Roken? Ja, daar loop ik dus over te twijfelen. In Kampen staat het laatste Nederlandse sigarenfabriekje De Olifant. Daarvan wil je natuurlijk wel een sigaar roken. Of…in ieder geval kopen, want roken gaat me met deze hoest en verkoudheid ietsje te ver.
Jongens, wat zou ik weer graag een nachtje echt lekker willen slapen. Dat ik ’s ochtends wakker word en denk…Yes! Lekker geslapen. Maar helaas, vannacht was het weer behoorlijk mis. Om de zoveel tijd wakker en vanaf half vijf was het slapen gedaan. Ik voel nu al dat ik aankomende avond te moe ben om uit mijn ogen te kijken. Wat verlang ik verschrikkelijk naar mijn onbedorven en geheel onschuldige diepe slaap.