Gezien op 12 mei in de stadsschouwburg. Regie: Eric de Vroedt

Net op het moment dat Noord- en Zuid Korea na een periode vol dreigementen en vijandigheid weer toenadering tot elkaar zoeken, gingen wij naar het toneelstuk ‘De hereniging van de twee Korea’s’ door het Nationaal Toneel. In de stadsschouwburg kwam er geen wereldpolitiek aan te pas; het bleek een avondje over de liefde. Een voorstelling vol herkenning en ontkenning. We hebben allemaal gevoelens over de liefde; hoewel ‘liefde’ zich niet ze heel makkelijk laat omschrijven. Liefde is een caleidoscoop van gevoelens. De Franse toneelschrijver Joël Pommerat laat in zijn toneelstuk twintig manieren zien om de liefde te beleven in twintig scenes. De ene scene uitgesmeerd over de hele voorstelling, de andere scene in twee of meerdere delen en andere scenes als intermezzo. We zagen de tedere-, de erotische-, de in eenzaamheid gezochte, de verlopen- etc etc liefde langskomen. Teveel om op te noemen. Dan weer hilarisch, dan weer gezongen, dan weer poepie serieus of uitermate gênant. Alles komt langs in een avond om niet snel te vergeten, want de voorstelling maakt veel indruk.

Neem bijvoorbeeld het ijzersterke begin van de voorstelling; een vrouw staat met haar weekendtas onder aan de trap klaar om uit huis en haar huwelijk te stappen. Waarom? Dat weet ze niet. Geen liefde. Maar wat is dan precies liefde. Zij kan er geen antwoord op geven. Maar ze wil wel weg van hem. Dat wilde ze al veel eerder, maar dan deed ze niet vanwege de kinderen. Daarom wachtte ze tot haar kinderen uitvlogen. Dat moment is nu aangebroken. Wat ze dan nu zoekt? Weet ze niet, want de liefde heeft ze nooit gevoeld, dus hoe kan ze zeggen dat ze op zoek is naar de liefde? Esther Scheldwacht opent de voorstelling. In een andere vorm komt deze scene aan het eind van de avond terug wanneer bijna alle spelers met gevulde weekendtas de trap aflopen. Vervolgens lopen ze door een deur in het toneel naar de coulissen om even later weer bovenaan de trap te staan en weer naar beneden te lopen. Symbolisch voor dat niemand ooit de liefde vindt omdat wij geen idee hebben wat de liefde is maar we wel er altijd naar blijven zoeken? Wie weet.

Verfrissend in deze voorstelling is dat er twee acteurs meespelen met een donkere huidskleur en absoluut geen stereotype rollen spelen. Gek genoeg, en misschien moet ik me daar een beetje over schamen, verwachtte ik dat wel. Maar dat is dus niet zo; ze spelen rollen als iedere andere acteur. Genelva Krind speelt een prachtige scene met Mark Rietman. Zojuist is haar vader overleden en Rietman heeft dat proces als huisarts begeleidt. Krind voelt een heimelijke liefde voor de huisarts, maar staat op het punt om met een ander te trouwen. Dat heftige gevoel van liefde voelen voor een ander waarmee je verder helemaal niets kan wordt onweerstaanbaar door Krind uitgebeeld. Ook Mark Rietman als de wat verlegen huisarts draagt bij aan het beetje hopeloze gevoel van iets dat was maar niet is; een onvervuld verlangen. Genelva Krind komt ook nog een keer terug als deel van een echtpaar dat na een avondje uit ontdekt dat de kinderen er niet meer zijn. Ze eisen uitleg van de oppas…maar hebben ze eigenlijk wel kinderen? Of is het slecht het vullen van de leegte? Wij zullen het niet meer weten.

Bijzonder teder waren de scenes tussen Mark Rietman en Betty Schuurman. Betty Schuurman speelt de demente echtgenoot die elke dag, als haar man op bezoek komt helemaal overnieuw begint. De uiterst geduldige Mark Rietman die met lede ogen moet aanzien hoe zijn partner van hem wegdrijft. Doet me ook een beetje denken aan die geweldige film ‘Away from her’ met Julie Christie in de hoofdrol. Nu dus gespeeld door Betty Schuurman in een ander verhaal maar met dezelfde inhoud.

Maar de scene die me, denk ik het meeste bij zal blijven is een scene tussen Hein van der Heijden en Keja Klaasje Kwestro. Hij als de manager en zij als de werkneemster. Ze hebben tot laat doorgewerkt en uiteindelijk is zij in slaap gevallen. Ze weet niet zeker of ze het gedroomd heeft of dat het de werkelijkheid is; is hij in haar geweest of niet. Met veel omhaal van woorden vraagt ze het aan hem. Zo genant! Maar ook zo intens. Want eigenlijk lijkt ze erop te hopen dat het gebeurd is, maar aan de andere kant wil ze ook niet verkracht zijn. Zo iets dergelijks geldt ook voor de man die door Hein van der Heijden wordt neergezet; voor hem is het een beschuldiging en ook al vertelt ze dat ze het eigenlijk wel aangenaam vond, wil hij niet bekend zijn als verkrachter. Voor de man die hij is, valt de situatie niet mee omdat hij altijd in de verdediging moet en hij meteen een verdachte is.

Tenslotte Tamar van den Dop als verlopen prostituee op zoek naar de liefde. Ze wordt door de priester (..?), gespeeld door Emmanuel Ohene Boafo, aan de kant gezet omdat hij zijn liefde gevonden heeft. Zij was in de veronderstelling dat hij zijn liefde bij haar vond. Hij hoefde per slot al heel lang niet meer te betalen voor haar diensten. Ze zal het moeten aanvaarden zoals zo’n beetje alle liefdesellende bij haar terecht komt. Ze biedt in verschillende scenes haar lichaam en haar liefde aan, maar niemand wil haar. Als er wel iemand (gratis) wil, ziet ze dat ze helemaal niets waard is voor iemand. Diep tragisch.

In de voorstelling wordt veel gezongen. Daar heb ik wel een beetje kritiek op want eigenlijk stonden er weinig acteurs op de planken die konden zingen. De uitzondering vond ik Keja Klaasje Kwestro. Zij eindigde de avond met een Frans chanson dat ik niet herkende. Ze had daarvoor wel een Mireille Mathieu-kapsel opgezet.

Al met al hebben we een fantastische avond gehad. We hebben genoten!