Ik denk dat de waarheid niet meer boven tafel komt. Helaas. We zullen ermee moeten leven. Ik moet toegeven dat mijn verwachtingen hooggespannen waren tijdens de laatste zittingen. Ik heb het nieuws over het rechtbankdrama op de voet gevolgd. Er waren getuigenissen geweest van betrokkenen die er niet om logen. Anoniem. Ik dacht dat het alleen maar een kwestie van oproepen was en de getuigenis herhalen voor de rechtbank. Maar nee, zo liep het niet. Mariniers werden tijdens het proces gehoord en ontkenden categorisch dat ze opdracht hadden gekregen om geen gevangenen te maken en alle kapers te doden. Dan moeten we aanvaarden dat er op het moment van bevrijding van de gegijzelden in de trein bij de Punt in Drenthe de persoonlijkheid van de mariniers een rol heeft gespeeld. Een persoonlijkheid die ervoor zorgde dat de ene marinier wel doodde waar de ander het kon voorkomen. Daar heeft iedereen mee te leven en stelt de dodende marinier niet in een kwaad daglicht; op het moment van hoge stress heb je om te gaan met jezelf; ook een marinier die opgeleid is om te doden. Als je een trein kaapt met veel geweld en mensen dagenlang vasthoudt in bijna onmenselijke omstandigheden en je niet nalaat om de dreiging voor de pasagiers zo groot mogelijk te laten zijn, dan heb je het risico genomen om het niet te overleven. Bevrijders zullen alles doen om je uit te schakelen. Je bent dan als kaper overgeleverd aan de omstandigheden van de bevrijder en diens risico-inschatting op dat moment waarbij je als kaper de pech kan hebben dat de bevrijder dat risico hoog inschat en je doodschiet. Omdat dit soort beslissingen in minder dan een seconde moeten worden genomen, moet je je neerleggen bij wat er dan gebeurd. Daarom is Hansina Uktolseja doodgeschoten. Zij had de pech dat de marinier die haar tegenkwam te zeer ervan overtuigd was dat ze een gevaar vormde. Redeneren of dat terecht was of niet is volkomen zinloos. Die marinier besliste en schoot haar door het hoofd. Klaar. Daar had hij het recht toe.

Maar aan de andere kant ben ik vader en kan ik me voorstellen hoe de moeder van Hansina zich voelt. Je eigen leven gaat niet altijd vanzelf. Je hebt er vaak hard voor moeten vechten. Dat gevecht dat je zelf voerde probeer je je kinderen te onthouden. Dat lukt niet. Je kinderen voeren ook een gevecht. Een ander gevecht. Hun eigen gevecht. Jij als ouder staat erbij en kijkt ernaar. Je had leed willen voorkomen maar als vanzelf sluipt het het leven van je kind binnen. Jij hebt er geen invloed op. Je zou het zo graag willen want de verbinding tussen jou en je kind is eindeloos groot. Naar verluid was Hansina Uktolseja een loyaal en trouw lid van de Molukse gemeenschap. Dat betekent dat ze een groot verlangen had naar een vrij land in de Indonesische archipel. Niets extreems. Maar ze werd verliefd. En wat liefde intenser maakt; haar liefde was verboden. En wat liefde nog intenser maakt; Haar liefde was er één van aantrekken en afstoten. Zo’n liefde viel Hansina ten deel. Van haar omgeving mocht ze niet verkeren met haar grote liefde en bovendien zag haar grote liefde haar dan weer wel en dan weer niet zitten. Als jonge meid raak je daar makkelijk door van de kook. Haar liefde ging een trein kapen en zij ging mee en dat werd haar einde. Klaar.

Er schijnen weer nieuwe getuigende mariniers te zijn die weer nieuwe verklaringen afleggen; dat Dries van Agt opdracht gaf om alle kapers te doden. Dries van Agt is dement en zijn  getuigenis zal waardeloos zijn; de verklaringen van de betreffende mariniers zullen weer worden ingetrokken. Laten we het aanvaarden en aanvaarden dat de arme moeder van Hansina de dood van haar dochter nooit aanvaarden kan. Nooit.