Gisterenavond keek ik naar de documentaire ‘Verlaten’ van Hetty Nietsch. Eigenlijk was het meer een reeks interviews met mensen die na een jarenlang huwelijk vanuit het niets geconfronteerd werden met een echtscheiding. Echtscheiding komt zo waanzinnig veel voor dat ik me afvraag waarom ik zo verschrikkelijk veel moeite heb gehad met de echtscheiding van mijn ouders. Misschien dat ik daarom zo gefascineerd heb zitten kijken en luisteren naar al die mensen met liefdesverdriet. Bij mijn ouders heb ik, geloof ik, niets gemerkt van liefdesverdriet. Ik had alleen maar tijd en ruimte voor mijn eigen gebroken hart.

De meest opvallende hoofdrolspeelster was Suzanne Rethans. Zij vertelde heel uitgebreid over juist de tegenovergestelde kant. Zij verliet haar gezin voor haar liefde Peter. Gelukkig is het verlaten van je gezin niet iets dat je zomaar kunt doen; men heeft daar, ondanks dat het dagelijks overal gebeurd, een mening over. Doorgaans een negatieve. Daarom moest Rethans zich verdedigen, vond ze. Bij een verdediging in de liefde komen gekke argumenten naar boven. Zo vertelde ze dat het al heel lang duidelijk was dat ze niet gelukkig was in haar huwelijk; haar ex-man had dat moeten zien. Zelfs vrienden, zo vertelde de vrouw, hadden tegen haar ex-man gezegd dat zij niet gelukkig was. Kennelijk had haar ex-man daar iets mee moeten doen, namelijk haar gelukkig maken. Dat stuit me enorm tegen de borst omdat Rethans vervolgens kampioen werd in het ongelukkig maken van haar ex-man en ex-gezin. Hoewel ze heel slim en aantrekkelijk en welbespraakt en lief overkwam, ben ik waanzinnig gelukkig dat ik nooit verliefd geworden ben op een vrouw als Suzanne Rethans. Ik ken het mens verder niet, maar zo te zien heeft ze niet alleen een puinhoop achter zich gelaten van wat eerst gelukkige mensen waren, maar een stinkende, brandende puinhoop. Nadat ze haar gezin verliet en iedereen met eindeloos veel verdriet achterliet, maakte ze het vermeende falen van haar ex-man ook nog eens publiek doordat ze het in haar columns opschreef. Dan ben je in mijn ogen wel heel diep gezonken…

Als ik mijn verdriet over de echtscheiding van mijn ouders van destijds optel bij het verdriet van de mensen die naast Rethans aan het woord kwamen, dan heb je het over een tsunami van verdriet. Vanuit dat perspectief zou echtscheiding, en zeker als daar kinderen bij betrokken zijn, nog eens nader bestudeerd moeten worden. Ik kan me herinneren dat de echtscheiding van mijn ouders niet zomaar geaccepteerd werd. Mijn moeder moest beargumenteren waarom ze mijn vader wilde verlaten. Bovendien werd er een schuldige partij aangewezen. Ontzettend betuttelend in onze tegenwoordige ogen. Maar gezien het leed dat aangericht wordt met een echtscheiding, dan is een barrière misschien toch zo slecht nog niet. Als je samen kinderen krijgt, dan sluit je een diepgaand en bindend contract af met de natuur; je hebt afgesproken dat je de kinderen samen gaat opvoeden. Dat je er, voor zover dat in je vermogen ligt, voor gaat zorgen dat het gelukkige volwassenen worden die met plezier gaan bijdragen aan de maatschappij. Zoiets, dus.

Dat Rethans ook door haar Peter weer bij het grofvuil werd gezet vond ik tijdens de documentaire een happy end. Nu denk ik dat niemand iemand anders zoveel verdriet zou moeten aandoen… Geen boontje komt om zijn loontje, dus.