Ik voel ontzettend mee met de ouders van Abdelhak Nouri. Aan den lijve heb ik mogen ondervinden hoe het is om een kind te hebben waar je zo verschrikkelijk trots op bent en enorm van houdt maar met wie het niet zo goed gaat. Dat is moeilijk te verkroppen. Wat het voor die ouders nog veel moeilijker maakt is dat Nouri niet een gewoon talent was, maar een toptalent en dat men zich in het gezin Nouri, naar verluidt, in dienst had gesteld van het talent van de voetballende telg. Als dan het licht uitgaat, dan sterft er veel. Heel veel. Het valt al niet mee om een kind te verliezen maar hebben de omstandigheden ervoor gezorgd dat je eigenlijk niets anders meer hebt dan dat kind, dan is de klap des te harder.

Als je zo verdrietig bent als de ouders van voetballer Nouri, dan wil je precies weten hoe het zo heeft kunnen gebeuren en je wilt de daders en schuldigen straffen. Niet uit wraak, maar als demping van de pijn. Zelfs als je weet dat het straffen van daders geen soelaas biedt en zelfs als je weet dat als je zelf de voorkennis had gehad, je niet anders zou hebben gehandeld. Het probleem is dat de hartproblemen van Nouri al een tijd bekend waren. Dat de KNVB het wist en dat Ajax het wist en dat we er zonder meer vanuit kunnen gaan dat Abdelkader ervan wist. Zijn ouders niet. Daar zijn ze nu verbijsterd en heel erg boos over want Abdelkader was nog minderjarig.

Stel dat het allemaal anders was gelopen. Stel dat Nouri de uitslag van de keuring had gehoord en openhartig was geweest tegen zijn ouders. Wat had dat veranderd? Gewoon een gedachtenexperiment. Abdelkader komt thuis van de KNVB keuring. Hij heeft zojuist de uitslag gehoord. Een hartafwijking. Er bestaat een risico op hartfalen bij inspanning. Hoe groot is het risico, had Abdelkader gevraagd. De arts had bedenkelijk gekeken. Er zijn mensen negentig geworden met zo’n afwijking en er zijn mensen vroegtijdig aan overleden. Het risico is niet in te schatten maar het staat als een paal boven water dat er een groter risico bij hem is dan bij al zijn teamgenoten. Somber en diep teleurgesteld vertelt hij het aan zijn ouders. Zijn ouders die alles hebben opgeofferd om zijn talent te laten schitteren. Even zien ze een sombere toekomst. Zijn vader overweegt of hij toch maar niet terug zal keren in de slagerij om daar al lamsruggen klievend zijn geld te gaan verdienen. Maar nee, zo groot is het risico nou ook weer niet en bovendien, kunnen ze het Abdelkader wel aandoen om hem het voetballen te ontnemen? Hoe moeten ze dat dan doen? Elke stap die hij zet staat in het kader van voetballen. Elke gedachte gaat richting het eerste elftal van Ajax. Al zijn dromen staan in het teken van het WK-voetbal waar het talent, het ultieme talent van Nouri duidelijk wordt voor de wereld. De beste voetballer van de wereld. Ga je als ouders je zoon die droom afnemen? Nee natuurlijk niet. Ook met de kennis van de hartproblemen van hun zoon hadden ze het risico afgewogen tegen alle dromen en ambities en dan waren ze tot de conclusie gekomen dat Abdelhak gewoon had moeten door voetballen en was hem nu precies hetzelfde overkomen.

Vandaag wordt in de Volkskrant korte metten gemaakt met één van de strohalmen waar de familie zich nog aan vast hield; de ouders hadden geïnformeerd moeten zijn over de hartproblemen. Dat is niet zo. Abdelhak koos ervoor niets aan zijn ouders te vertellen en dat recht had hij. Arme ouders…