Ik ben verzekerd. Yes! Als ik kom te overlijden, wat helemaal en totaal onvermijdelijk is, dan wordt mijn uitvaart verzorgd. Ik word netjes in een kist gestopt, mijn nabestaanden worden begeleid door een begrafenisondernemer. Er worden rouwkaarten verstuurd naar verre familie. Ik word thuis, of elders een tijdje bewaard zodat iedereen afscheid kan nemen en daarna naar het crematorium gereden alwaar ik nog eventjes in de aula zal staan voordat ik verbrand wordt. De gasten krijgen een kopje koffie en de tijd om herinneringen op te halen. Lang niet altijd aan mij. Gewoon ook leuk om je verre neven en nichten weer eens te ontmoeten en te horen hoe het hen vergaan is. Daarna keert iedereen huiswaarts. Mijn nabestaanden hebben er geen centje pijn van, want financieel heb ik het allemaal goed geregeld. Jaren geleden. Maandelijks betaal ik daar een kleine premie voor. Een hele kleine premie omdat mijn moeder de verzekering aanging toen ik nog maar een hummeltje was. En toen mijn jongens nog maar hummeltjes waren heb ik voor hen dezelfde verzekering afgesloten…mocht er iets, wat God verhoedde, met hen gebeuren, dus. Als we doodgaan dan worden we in ieder geval netjes afgevoerd en weggewerkt geheel en al verzorgd door de begrafenisverzekeraar…dacht ik.

Maar niet heus, dus. Omdat ik kortgeleden mijn adres wijzigde, kreeg ik nieuwe polissen toegestuurd. Op die polissen stond het bedrag dat ik verzekerd had. Bedrag? Ja, bedrag. Vreemd, want destijds hadden ze beloofd om het allemaal voor mij te verzorgen. Lamlendig na een dag ploeteren op mijn werk vroeg ik me achter mijn computer ineens af hoeveel een gemiddelde begrafenis eigenlijk kost. Dat had ik snel gevonden. Zelfs zonder iets van mijn keuzes duidelijk te maken (gewoon gemiddeld, dus) was dat het viervoudige van het verzekerde bedrag. Niks helemaal verzorgd. Niks geen pijn voor mijn nabestaanden! Met mijn jaren geleden afgesloten verzekering kregen ze maar een piepklein gedeelte vergoed. Gelijk was mijn lamlendigheid voorbij. Ik had nog wel zo afgegeven op mijn immer beschonken pa die helemaal niets geregeld had. Het voelde zo kut om hem door de armenzorg te laten begraven. En het kon ook niet anders want wij stonden nog allemaal pril in het leven en hadden eigenlijk alle drie nauwelijks een nagel om onze kont te krabben. We moesten al kapitalen uitgeven om te zorgen dat we zijn erfenis niet zouden krijgen. Dat was, zo vermoedde wij, een heleboel schulden. Maar over de doden niets dan goeds… Ik had in er in ieder geval wel voor gezorgd dat mijn nabestaanden er geen last van zouden hebben als ik overleed, dacht ik. Wat een afgang toen ik verzekerd bedrag en werkelijke begrafeniskosten naast elkaar legde.

Maar gelukkig, ik kon mijn gram meteen halen via een chat met een deskundige op de site van de begrafenisverzekeraar. Ene Heidi kreeg ik aan de chat. Ja, het klopt. Die verzekeringen die ik had waren destijds inderdaad afgesloten. Was een vrij summier pakket. In 2007 waren die verzekeringen omgezet naar verzekerde bedragen en toen bleef er dus maar een ietsje over. Die verzekering die ik destijds had afgesloten past absoluut niet meer in deze tijd, verzekerde Heidi me. Ik stond perplex. Dacht ik altijd dat een verzekering ertoe diende dat je je over datgene dat je verzekerd hebt nooit meer zorgen hoeft te maken. Nee dus. Jaarlijks moet je checken of je niet je polis moet veranderen omdat het niet meer aangepast is aan deze tijd… Wat een drama.

Moet ik mij, en mijn geliefden, nu gaan bijverzekeren?