Ik zou er nu toch zo langzamerhand wel aan gewend moeten zijn. Maar nee, het raakt me nog steeds diep. We zijn net bekomen van de grote reorganisatie en nu kondigt zich de volgende al weer aan. Steevast wordt zo’n reorganisatie voorafgegaan door veel peptalk vanuit het hogere management. Gezever dat vooral bedoeld is voor henzelf; voor degenen die buiten schot zullen blijven. “We gaan toe naar een organisatie die klaar is voor de komende decennia. Sterk en flexibel en die snel kan reageren op maatschappelijke veranderingen en wijzigingen in de markt. Een organisatie die duurzaam is en die de concurrentie aan kan gaan met de andere spelers op de markt…” et cetera, et cetera. Iedereen weet dat het slap gelul is en iedereen weet dat ze daarmee vertellen dat velen hun baan gaan verliezen.
Afgelopen donderdag (geloof ik) kwamen de aandelen van mijn verzekeraar in handen van de grote andere verzekeraar. Onverwacht snel had dat enorme gevolgen. De hoogste baas, onze hoogste baas, dus, hield op dezelfde dag zijn afscheidsborrel. De man ging even snel en als hij gekomen was en hij leerde ons dat je niet alleen met stille trom kunt vertrekken, maar ook kunt komen. Hij kwam, zag (iets) en verloor…daarna dus de pleiterik. Niemand die er echt een traan om laat.
Gisteren werden alle divisiedirecteuren gepresenteerd. Die waren ondertussen ook aangesteld. En we kregen praatjes over hoe nu verder. Eén ding werd glashelder gemaakt; mijn bedrijf wordt in zijn geheel het andere bedrijf ingezogen. Dat wil zeggen dat al ónze klanten, klant van de ánder worden. Al onze klanten, die dan dus hun klanten worden, gaan naar hun systemen overgezet worden. Onze systemen zullen dan geen bestaansrecht meer hebben, want ze zijn…leeg. Het verder ontwikkelen van hun systeem is business as usual; daarbij zijn verder geen extra mensen meer nodig dan er nu al werken… Met de ondergang van mijn werkgever houdt ons werk op te bestaan. Ik ben daar somber over.
Ik weet dat ik een oude zeur ben, maar toch nog maar eens dit: Ik kwam van Simac Onderwijs. Een bedrijf waarvan ik de langzame afdaling heb mogen meemaken van marktleider naar faillissement. Dat was geen leuk bedrijf. Daar heerste geen leuke sfeer. Bij zo’n bedrijf wilde ik niet meer werken. Daarom ging ik op zoek naar een rijke jongen. Naar een bedrijf dat niet hoefde te knokken voor haar bestaan. Naar een bedrijf waar gewoon veel als vanzelf ging. Waar ik, en dat klinkt wel heel erg oubollig, met gemak mijn pensioen zou halen…