De rubriek ‘Gezond’ op maandag van Jeske Hendriks, blijft mateloos interessant. Schijnbaar onbedoeld snijdt het zaken aan die er echt toe doen. Zaken die je echt bezig kunnen houden. Vandaag gaat het over of het beter voor mannen is om zittend te plassen dan staand. Echt een heel erg interessant onderwerp. In haar column komt één belangrijke vraag niet aan bod: Is het beter voor vrouwen als mannen zittend plassen? Veel vrouwen, weet ik, willen graag dat mannen zittend plassen omdat dat een zeker risico verkleind.

Mannen krijgen soms een sproeistraal. Namelijk als de voorhuid ietsje geplakt zit en niet losgetrokken wordt. Dan gaat de straal alle kanten uit. Vrouwen die het makkelijkst zittend plassen, lopen dan het risico dat ze gesproeide urine van een ander aan hun lijf krijgen. Dat is echt goor. Dat is een hele vieze gedachte. Het is één van de onderliggende gedachten om aparte toiletten voor mannen en vrouwen te maken. We willen vrouwen vrijwaren van gesproeide mannelijke pis op de wc-bril. Bovendien vinden wij mannen het niet fijn dat, als we in het urinoir staan te zeiken, dat er een vrouw achter ons langs loopt. Je voelt je als man best kwetsbaar zo met je ding uit je broek.

Grappig dat Jeske Hendriks juist nu over dit onderwerp schrijft. Kortgeleden liepen de plas-emoties hoog op. In Amerika had een plaatselijke overheid verordonneerd dat mensen slechts naar het toilet mochten van het geslacht waarmee ze geboren waren. Dus was je als vrouw geboren, maar je voelde je helemaal man, dan moest je naar het vrouwentoilet en vice versa. Dat ervaarden mensen die in een verkeerd lichaam geboren waren als discriminerend. Zeker als ze zich operatief van geslacht hadden laten veranderen

Nou ken ik iemand die dat heeft laten doen. Die ooit geboren werd als jongetje maar zich de geslachtskenmerken van een vrouw heeft laten aannaaien. Ze functioneert en voelt zich nu vrouw. Maar dat is ze niet. Hoe graag ik het haar ook gun. Ze blijft voor de buitenstaander een nepvrouw. Een omgebouwde man. Met onnatuurlijke vrouw-maniertjes en een lijf dat eerder aan een man doet denken dan een vrouw. De buitenkant van haar fysiek is vrouw maar de wezenlijke kant van haar lichaam is man. Zo voelt het en dat brengt je in verwarring als je haar ziet. Maar na een week ben je eraan gewend, want ook dat moet gezegd.

Eén van de eerste dingen die we ons afvroegen toen we met hem/haar geconfronteerd werden, was…. Waar gaat ze pissen? Neemt ze het mannentoilet of gaat ze toch bij de vrouwen. En eigenlijk wisten we het antwoord al, maar toch…het houdt je bezig. Zelfs toen we ons realiseerden dat ze waarschijnlijk zonder hulpmiddelen niet veel meer kon met een urinoir.

Staand plassen spettert altijd een heel klein beetje. Ik geef het toe. Ik heb dan ook best een beetje te doen met Josien die de enige vrouw was, in ons mannengezin. Maar zittend pissen voelt als castratie. Wat ze er wetenschappelijk ook over zeggen; staand plassen gaat het beste! Als man. Eigenlijk is het allemaal een hoop gezeik!