(Geschreven op 3 mei 2016 in Madrid)

Ik heb een nieuwe tegeltjeswijsheid voor de reiziger gevonden: Als je een stad wil leren kennen, moet je eerst haar openbaar vervoer begrijpen. Dat hebben we hier in Madrid aan den lijve ondervonden. We kwamen van het vliegveld en stonden in een lange rij voor de automaat waar kaartjes verkocht werden voor de metro. Eenmaal aan de beurt was er geen touw aan vast te knopen. Wat wilden zij en wat wilden wij? Wij wilden slechts naar ons appartement ergens in Madrid. Zij wilden weten met welke lijn we gingen reizen. Hoe moesten wij dat weten. Of we een aanvullend tarief wilden betalen want dat was bij bepaalde onbegrijpelijke omstandigheden noodzakelijk. Uiteindelijk hebben we wat gegokt. Wisten wij veel! Toen staken we de pinpas in de automaat. Die kwam er na wat gereutel weer uit met de mededeling dat hij niet gebruikt kon worden. De mond waarin papiergeld geschoven kon worden was afgeplakt. Despair! Dan maar voorgedrongen bij de naastliggende automaat; de gegokte bestemming opnieuw ingevoerd en ons geld in de automaat geschoven. (Gelukkig had ik net wat geld gepind…)

Het eerste stuk van de route (door Google bepaald) werd zonder brokken voltooid. Dat was dus instappen in de enige metro die er reed en uitstappen op de halte die je telefoon aangaf. Toen stonden we dus op een redelijk verlaten station. We moesten een andere lijn hebben. Gelukkig stond er een politieagent die ons zo’n beetje de weg wees. Trap op uitchecken, volgende trap weer op in inchecken. Zo gezegd, zo gedaan. Maar bij het inchecken opende ons metrokaartje de deur niet meer. Was ook een andere maatschappij. Nieuw kaartje kopen. Toen deed de deur het wel. Twee haltes met de trein en toen waren we er.

De volgende dag liepen we naar het dichtstbijzijnde metrostation. Daar waren we de vorige dag dus niet uitgestapt. Een plattegrond van het metronet deed wonderen. We zagen dat Google de snelste weg met het openbaar vervoer had berekend maar niet de goedkoopste en zeker niet de eenvoudigste. Josien en ik kochten een tienrittenkaart en bemachtigden een goed overzicht over het metronet en sindsdien is Madrid ours!

Hadden we dat ook maar destijds in Teheran gedaan! Op de een of andere manier hadden we het gevoel dat daar waar we zaten, zo’n beetje de plek to be was in Teheran. Wat een hoop dingen betreft hadden we daarin ook gelijk. Maar zonder het openbaar vervoer te begrijpen leer je de stad niet kennen. Ik heb wel het idee dat ik in Teheran geweest ben en we hebben daar erge leuke dingen gezien. Ik heb ook helemaal geen slecht gevoel over onze reis naar Teheran, maar het gevoel dat ik de stad ken…nee, dat heb ik nooit gekregen. We hadden afgesproken om een taxi te nemen als we moe werden, maar het resultaat was dat we wel moe werden, maar dat taxi’s ons niet wilden meenemen. We deden wat verkeerd, denk ik. Taxi’s vanuit het hotel waren geen probleem, maar taxi’s gewoon op straat, dat is ons nooit gelukt.

Vandaag gaan we naar het Prado. Ik verheug me er enorm op en moet me inhouden om Josien niet op te jagen. Ik kijk vooral uit naar de werken van Jeroen Bosch…El Bosco, dus, hier in Madrid. Maar ook de werken van de grote Spaanse meesters wachten op mij. Prado, here I come!!