(Geschreven op 5 mei 2016 in Madrid)
We waren nog van alles van plan, gisteren (4 mei), toen we uit het Koningin Sofia museum kwamen. Josien en ik stapten het gebouw uit en werden overvallen door de hitte en de brandende zon. We dachten nog een eind te gaan wandelen om daarna in de metro te stappen. Maar de straat waarin we stonden was eigenlijk niet zo heel aantrekkelijk en bovendien waren we best moe. Vooral mijn achillespees had er helemaal genoeg van. Daarom liepen we terug en stapten in de metro.
Om bij ons appartement te komen, moesten we overstappen bij halte Tribunal op lijn 10. Op weg naar halte Bugoña (Begonia…). Dan kom je langs de halte Santiago de Bernabeú. Voor de goede verstaander…daar bevindt zich dus het Bernabeú stadion. De huishaven van Real Madrid. Gisteren werd daar de halve finale van de championsleague gespeeld tegen Manchester City. Daarom stonden wij ineens tussen de al behoorlijk aangeschoten Manchester fans en de absoluut nuchtere, maar wel zich enorm verheugende Real Madrid fans! De metro was vol. Eigenlijk bomvol. We stonden tegen elkaar geperst. Ik kon met moeite bij een stang om me vast te houden. Zo werden we door de krochten van Madrid langs het stadion gereden.
De fans stapten uit bij het Bernabeú stadion en de metro was toen vrijwel leeg. En toen keek ik naar mijn tas…die was ook veel leger dan gedacht. De rits stond open en mijn portemonnee was weg. Gerold in de drukte. Dat was dus behoorlijk balen.
In ons appartement gekomen, blokkeerde ik de pasjes die gestolen waren en treurde ik om mijn rijbewijs. Wat moet die eikel nou met mijn rijbewijs terwijl ik het hard nodig heb? En ik baalde nog meer toen ik erachter kwam dat ik zonder aangifte geen nieuwe kon krijgen. Ik kon ook zeggen dat ik mijn portemonnee op raadselachtige wijze kwijt was geraakt. Liever aangifte doen…maar dan zat ik misschien een groot deel van onze laatste dag in Madrid op een politiebureau. Ook niet erg aantrekkelijk. Zo twijfelden en wijfelden we.
We besloten vanochtend toch maar aangifte te doen. Met behulp van google maps (route: huidige locatie naar (zoekterm policia) was het een kwartiertje wandelen. Daar was dus niemand die voldoende Engels sprak. We moesten bij de landelijke politiedienst aangifte doen. Een stoere rechercheur met een pistool op zijn heup deed wat moeite om ons de weg uit te leggen. Dat werkte dus niet. Hij deed zijn jas aan en sommeerde ons met hem mee te gaan. Door de Dick Vledder van de Madrileense gemeentepolitie werden we naar het bureau van de landelijke politie gebracht. In volle vaart, want van treuzelen hield hij niet. Bij de landelijke politie kreeg ik een telefoonnummer op en kon ik, in het Engels, mijn aangifte doen. Al met al stonden we na een halfuurtje, met een getekende en goedgekeurde aangifte in ons hand, te bedenken waar we een nieuwe portemonnee zouden kopen. En vanwaar we verder door Madrid zouden gaan zwerven.
We zijn echt goed en fijn geholpen door de Spaanse politie. Dan te bedenken dat ik op de middelbare school nog actie heb gevoerd tegen de spaanse autoriteiten en dat de spaanse politie een verschrikkelijke naam had. Machtsmisbruik en martelen waren toen, naar verluidt, de gewoonste zaken van de wereld. Nu echt een hulpdienst!