Het spijt me, het lukt me niet om te focussen op een onderwerp. Van alles spookt door mijn hoofd. Van de beroerdste Mattheus ooit, die ik gisterenavond hoorde, tot het geld van Russische oligarchen dat in Engels onroerend goed belegd lijkt. Van Syrische vrouwen-en-kinderen-vluchtelingen tot kolder over het verdrag dat de EU met Oekraine sloot. Alle onderwerpen vragen om voorrang met als gevolg dat er niets van terecht komt. Ik zou een dag vrij moeten nemen en over alle onderwerpen een stukje schrijven, maar dat gaat gewoon te ver. Daardoor vandaag geen echte column; er is teveel!
Maar ik kan het niet laten:
Gisteren de Mattheus van Pieter Jan Leusink. Lichtpuntje in het drama dat zich in het concertgebouw aan ons ontrolde, was ‘Aus Liebe wil mein Heiland sterben’. Dat werd uitgevoerd op een aanvaardbaar niveau. Fluitiste en sopraan, beiden een engelachtig uiterlijk, vonden elkaar in het hoogtepunt van de avond. De rest was om te huilen. Wel een goed orkest, maar Leusink als dirigent deugt gewoon niet. Op de bok voerde hij een soort berendans uit waar de zangers geen raad mee wisten. Sommige stukken tien keer te snel andere aria’s veel te langzaam. Het tweede vioolconcert ging in een tempo dat er echt niet bij past en maakte het voor de violiste tot een sprintwedstrijd. Ze won weliswaar, maar ten koste van wat. En dan de evangelist. Hij vergat de basis; de muziek van Bach zingen. Hij was kennelijk zo begaan met het lot van de man wiens levenseinde hij bezong, dat hij een eigen rol schreef. Lachwekkend soms. Maar over het geheel: Fout. Hartstikke fout.
Vanaf de voorpagina van de Volkskrant van vandaag kijken mij drie kinderen aan. Het oudste meisje en haar broertje kijken recht in de camera en poseren voor hun vader. Hij zwaait naar de fotograaf. De jongste kijkt door haar tranen heen naar ons vanaf de arm van haar moeder. Moeder met gewatteerde jas en witte hoofddoek, kijkt ons niet aan. Deze vrouw is onmogelijk moedig of onmogelijk roekeloos. Met haar drie kleine kinderen vertrok ze uit Syrie. Vluchtte de grens met Turkije over. Nam de rubberboot naar Griekenland. Liep over diverse tussengrenzen om uiteindelijk in Nederland aan te komen. Daar ontmoette ze haar man weer die hen vooruit was gegaan. Hij had het idee dat hij, eenmaal in Nederland aangekomen, snel vrouw en kinderen kon laten overkomen. De legale weg zou betekenen dat hij een vreemde werd in het leven van zijn kinderen. Welke ouder wil dat nou? Maar wat een tocht! Met drie kleintjes die constante verzorging nodig hebben!
Even verderop in de krant een artikel over de balk en de splinter, zeg maar. Een Russische zelf benoemde corruptiebestrijder leidt journalisten in Engeland rond om ze de enorme rijkdom te tonen van dubieus schatrijk geworden Russen. Allemaal vriendjes van Poetin, zo lijkt het. Volgende keer eens een toertje Wassenaar/Amsterdamse grachtengordel/Het Gooi en is kijken welke puissant rijke vriendjes van Willem Alexander daar wonen? En wat zegt dat dan precies? Daar zijn ze corrupt en hier leeft iedereen volgens de wet… Je gelooft dat toch zeker zelf niet?
Ook nog een column van René Cuperus. Over Oekraine. Ik schreef al hoe ik daarover denk. Cuperus komt met veel blabla en weinig argumenten. Hij haalt er zelfs de Hongaarse opstand bij en de ‘heroische roep van een bevolking tegen tirannieke Russische overheersing,..’ Hoe diep kan je zakken?