Sommige mensen geloven erin dat je invloed hebt op je kinderen. Dat jij, als ouder, ervoor kunt zorgen dat ze het verkeerde pad niet opgaan. Dat kan je vergeten! Natuurlijk heb je invloed want je kinderen houden van je en kinderen willen hun ouders niet teleurstellen. Maar, vaak zijn de verleidingen groter of trekt het ideaal sterker dan de liefde die ze voor jou als ouder hebben. Kinderen gaan hun eigen gang en laten jou in vertwijfeling achter.
Maar je kinderen blijven wel je kinderen. Neem mij nou. Ik hou onvoorwaardelijk van mijn zoons. Nu ze volwassen zijn even hard als toen ze nog in de wieg lagen. Mijn zoons zijn m’n alles en als het hun slecht gaat, gaat het mij slecht. Zo simpel is dat. Maar gelukkig gaat het hun redelijk voor de wind. Teveel recht voor de wind maakt het leven saai dus gelukkig deelt het leven hier en daar een tikje uit,
Als je kind iets uitvreet dan komt er veel onder druk te staan. Als je verpleegkundige dochter ineens uit liefde voor de mens een reeks lijken achterlaat; met de beste bedoelingen uit hun lijden verlost, dan is er een groot loyaliteits- en liefdesprobleem. Natuurlijk blijf je van je dochter houden, maar hou rijm je dat met wat ze gedaan heeft? Je wordt verscheurd als ouder. Mensen die er niets vanaf weten hebben hun vernietigende mening klaar terwijl jij als ouder hetzelfde gevoel voor haar houdt dat je had toen je haar kwetsbare hoofdje boven het badwater hield.
Gisteren het nieuws dat er 75 jongens zijn gearresteerd. Jongens die uit idealisme naar een land ver hier vandaan zijn getrokken om daar mee te strijden voor de perfecte maatschappij. Ik zie hun 150 radeloze ouders voor me en heb met hun te doen. Het maakt me veel milder ten opzichte van hun kinderen. Ik kan het leed van die ouders haast niet aanzien. Ze krijgen ramp op ramp te verduren en ze kunnen er niets aan veranderen. Die ouders hebben vaak alles goed gedaan; echt alles goed. Ze werden geboren in een kansarm land. Voor hun kinderen verhuisden ze naar een kansrijk land. Een land waar je vrij was en waar je kinderen kans op een toekomst hadden… Hoeveel meer kan je als ouders doen?
Die ouders hebben gezien hoe hun kinderen in eerste instantie dreigden te ontsporen maar zich, tot hun ouders’ opluchting tot de religie keerden. Daarna zal er vage onrust zijn geweest dat de religie wat doorschoot en later de wanhoop. Ouders hebben hun zonen zien veranderen in extremisten. Wat ze ook deden, niets kon hun zonen stoppen. Wat een ramp!
Gisteren kwam dus het nieuws naar buiten dat 75 jongens zijn gearresteerd. Gevangengenomen door mensen in wiens handen je je kinderen niet wenst. Ik denk dat de ouders zullen moeten berusten in het idee dat hun zonen niet meer terugkomen en dat ze een akelige dood gaan sterven. Om die ouders… Zij kunnen er niets aan doen. Om die ouders vind ik dat er geen hard oordeel mag worden uitgesproken over die 75 jongens daar in de politieke rimboe op de grens van Irak en Syrie en op de grens van leven en dood. Dat vind ik.
Maar weinigen luisteren naar mij.