Ik ga geen reclame maken, maar ik heb tegenwoordig een app waarmee ik alle muziek uit heden en verleden kan beluisteren. Díé app dus! Ik ben er ongewoon tevreden over. Omdat ik geen reclame tussendoor wil, ben ik meteen betalend abonnee geworden (hoewel ik nu nog in mijn gratis proefmaand zit). Als klassiek muziekliefhebber, heb ik natuurlijk het abonnement genomen vanwege het grote aanbod aan klassieke muziek. Binnenkort gaan we het celloconcert van Dutilleux horen. Kon ik dus niet vinden in de bieb. Nergens Dutilleux. Eigenlijk had ik nog nooit van Dutilleux gehoord. Onze cd-kast puilt uit; kopen is geen optie. Dus…mijn app. Er zijn verschillende uitvoeringen van het celloconcert beschikbaar; kiest u maar! Of…kies niet en beluister ze alle vijf!

Met zoveel muziek tot je beschikking ga je natuurlijk zoeken. Naar muziek van vroeger. Dan ontdek je hoezeer muziek het vervoermiddel van de herinnering is. Zo kwam ik dus bij David Gilmour. Was onderdeel van Pink Floyd, maar heeft ook een paar soloplaten gemaakt. Nog voordat Pink Floyd rollebollend over straat uit elkaar viel maakte Gilmour soloalbums. Als ik ‘David Gilmour’ van David Gilmour hoor dan komt er van alles boven. Geuren, smaken, sferen en het gevoel van verlangen. Het gevoel van verlangen naar een groots en meeslepend leven en onbeperkte liefde heeft me lange tijd begeleid en komt weer terug bij de muziek van David Gilmour. Maar vooral Chi komt boven. Chi is lange tijd mijn beste vriend geweest. Chi is al een lange tijd geleden overleden. Zijn overlijden kreeg ik van verre te horen omdat we toen niet meer met elkaar omgingen. Daarom deed het me zoveel pijn, destijds.

Chi had een Chinese achtergrond en was het levende bewijs dat integratie een succes kan worden. Maar ik moet vaak denken aan zijn verhalen over toen hij in Nederland kwam. Hij sprak geen woord Nederlands. Zijn juf begreep niet veel en was ook niet bereid om te leren. Als Mao Zedong in die klas had gezeten, dat had de goede man niet Mao geheten, maar Ze. Zo kwam Chi aan zijn naam; het was het tussenvoegsel. Daarna de overgang van penseel naar kroontjespen bij het schrijven. Dat ging dus niet goed. Hij drukte zo hard op de kroontjespen dat die verboog. Juf boos. Chi vol onbegrip voor de koeterwaals sprekende juf. Uit wanhoop beet hij in de arm die veel te dichtbij kwam. Arm klein Chinees jongetje.

Maar zo heb ik hem niet leren kennen. Met Chi heb ik jarenlang alle bioscopen van Amsterdam afgelopen en tot diep in de nacht zitten bomen over de betekenis van de film en de zin van het leven. We verslonden boeken. Ongeveer dezelfde. Zo kregen we tegelijkertijd een klap van de Louis Couperus molen. Maar ook muziek, dus. David Gilmour!

Zijn dood kwam zo onverwacht en het bericht van zo ver en ook zo laat. Om de rouwadvertentie te vinden heb ik twee maanden oude kranten doorgespit. In het Paroolgebouw aan de Wibautstraat. Ik moest het zeker weten. En ik vond de advertentie… vier dochters!

There’s no way out of here, when you come in you’re in for good!