Wat voor mij een nogal schokkende ontdekking was; alle fatsoensregels die ik als kind geleerd heb, beletten me om in mijn carrière verder te komen. Door die fatsoensregels ben ik een prettig mens geworden, maar een hele slechte carrièrejager. Als carrièrejager moet je je helemaal niet bescheiden opstellen, moet je de ander helemaal niet laten voorgaan. Als carrièrejager moet je helemaal niet luisteren naar anderen en is de mening van een ander niet relevant. Als carrièrejager is dat wat een ander zegt of doet pas belangrijk als jij het in kan zetten voor je eigen carrière. Vroeger leerde ik dat carrièrejagers gedrag slecht was; dat dat psychopaten gedrag was; gewetenloos. Maar het kan niet slecht zijn, want ik zie het gedrag om mij heen…vooral boven mij. Ik zou denken dat een financiële instelling zulke mensen kan missen als kiespijn. Als een psychopaat verder komt door de eerste de beste wurgpolis te verkopen dan doet hij dat. Aan een Rijkman Groenink is de ABN-AMRO zo’n beetje kapotgegaan.

Bij de Amerikaanse verkiezingen zie ik hetzelfde. Een kandidaat zonder enig fatsoen in zijn lijf, lijkt te gaan winnen. Donald Trump. Een Amerikaanse Geert Wilders. Fatsoen zegt hem helemaal niets. Macht is het enige dat telt.

Gisteren heeft Jeb Bush het opgegeven. De man had zich ook kandidaat gesteld voor de presidentverkiezingen, maar al na enkele voorverkiezingen zag hij in dat het hem niet ging lukken en haakte hij af. Dat zou mij gerust moeten stellen. Zowel zijn vader als zijn broer zijn president geweest en na hen zag de wereld er stukken dreigender uit. Beperkte zijn vader de oorlog nog tot het heroveren van Koeweit, zoonlief walste over Afghanistan en Irak heen. Op het moment dat Amerika vond dat ze gewonnen hadden, begon de oorlog pas echt. Met duizenden doden als gevolg en een ontwricht land en, naar later bleek een ontwrichte regio, als gevolg. Kon men zich nog makkelijk achter de Koeweitse bevrijdingsoorlog scharen (oorlog om een goede zaak), dat was bij George Bush haast onmogelijk. Het was duidelijk dat hij alleen uit wraak handelde en om Amerika’s kracht te tonen. Die kracht viel tegen… De broer van George Bush, Jeb, zou het nog eens dunnetjes overdoen, zo leek het. Maar Jeb bleek de meest gematigde van de twee broers. Tegenover Donald Trump leek hij een zwakkeling. Eigenlijk pleit dat voor hem, want dat betekent dat Bush fatsoen kent… Poeh, dat kwam er moeilijk uit bij mij….

Is de wereld beter af met Donald Trump als president in plaats van Jeb Bush? Is Nederland beter af met Geert Wilders als premier? Ik denk het niet. Ik weet bijna zeker van niet. Maar hier zien we een nadeel van democratie: Tokkie-power! Ik zag de kreet meegevoerd worden in een demonstratie. Het staat ervoor dat je als onfatsoenlijk mens het recht hebt om voor een onfatsoenlijke oplossing te kiezen…denk ik. Tokkie-power, hoe kan je daar nou achteraanlopen?