Ik kijk graag naar vakmensen aan het werk. Op het ogenblik heb ik een lichte voorkeur voor voedselbereiding. Op Youtube. Naar slager Gertjan Kiers bijvoorbeeld, die een koeienbil en -poot volledig ontleedt in supermarkt herkenbare stukken. ‘Mooi gemarmerd stukkie vlees met veel smaak’. Of: ‘Al dat bindweefsel geeft een heerlijk smakie an de soep’. Kijk daar hou ik van. Ik kijk graag naar zijn getatoeëerde armen. Ik gebruik zo’n video als troost na een zware werkdag waarin ik weinig voor elkaar heb gekregen. Ook meesterbakker Edwin Klaasen zie ik graag zijn woeste knoest bakken. Met zijn fantastische deegtemperatuur rekensommen. Maar bovenal zie ik graag de sympathieke banketbakker Holtkamp aan het werk samen met zijn kleindochter Stella. Als Holtkamp een deegje kneedt loopt het water in je mond. Nog nooit iemand zo smakelijk een deegje zien kneden!

Het leukste vakmanschap zag ik deze week niet op Youtube maar gewoon op de televisie.

De context was het programma Mindf*ck. In Mindf*ck doet een illusionist, die bovendien ook arts is, de meest verbazingwekkende trucs. Hij lijkt gedachten te kunnen lezen tot op het enge. Hoe kan hij dat nou weten? Zo zag ik hem een keer in Madurodam staan. Twee vrouwen tegenover hem. Hij vroeg één van de twee vrouwen een woord in haar hoofd te nemen. Een willekeurig woord. Dat deed ze. De illusionist schreef een woord op een groot bord. ‘Marktkraam’ schreef hij op. De vrouw keek naar het woord en leek opgelucht en ook verbaasd. Een illusionist raadt het woord dat je in gedachten hebt juist wel. Maar ‘marktkraam’ was niet het woord dat ze in haar hoofd had. Nee, zei de goochelaar, je moet kijken naar de marktkraam. Naast haar was een Madurodam marktje met een klein poppetje; in zijn handjes een bordje en …jawel hoor…het juiste woord. Dat programma dus.

Deze keer was Abbey Hoes te gast. Een actrice. Met een open gezicht en een hoge knuffel- en aaibaarheidsfactor. Een fraai gezicht. Illusionist Victor Mids deed eerst wat omtrekkende bewegingen. Een trucje zus en een trucje zo. Ongeveer van het ‘marktstalletje’-gehalte. Verbazingwekkend. Je begrijpt het eigenlijk niet, maar heel spectaculair was het ook niet. Toen vertelde Mids dat hij een traan van Abbey Hoes nodig had. Daar ging het om. Ik heb me al jaren afgevraagd hoe mensen in de film huilen. In mijn leven heb ik zeker een hectoliter tranen zien rollen over het witte doek en de beeldbuis/led-tv. Ik heb me altijd afgevraagd hoe die opgewekt werden.

Maar toen zag ik dus Abbey Hoes aan het werk. Even concentreren…Sjonge wat werd ze knap. Je zou haar graag tegen je aandrukken…haar troosten… De camera op haar gezicht. Eén en al emotie. Op commando! Toen zag je haar ogen volstromen en de tranen biggelden over haar wangen. Wat een vakvrouwschap! Echt fantastisch om te zien.

De truc? Victor Mids kon aan haar tranen zien/ruiken/proeven waaraan ze gedacht had toen ze de traan opwekte… Ook erg knap!

Vakvrouwschap, wat een lelijk woord! Abbey, ik heb genoten van je vakMANschap!!!