Afgelopen zaterdag liet de Volkskrant hoerenmadam Justine le Clercq aan het woord. Zo kwam ze te spreken over de gewone burger. Die vond ze duidelijk niet echt cool, zullen we maar zeggen. Ze maakte een groot onderscheid tussen kunstenaars en mensen in de marge van de samenleving en de anderen. Die anderen denken klein, doen klein en zijn klein. Geen nuances. Volgens haar moet de maatschappij het hebben van de groep marginalen. En…jawel hoor, tot die groep behoort ook Justine le Clercq (Geen Franse tak van mijn familie, trouwens). Zo’n zwart-wit beeld van de wereld en gedweep met eigen superioriteit hebben een vervelend effect op mijn nekharen; die gaan overeind staan en dat voelt niet ontspannen.

Justine le Clercq verdient een dikke boterham aan de verhuur van ramen aan vrouwen die seks leveren in ruil voor geld. Sekswerkers bestaan zo ongeveer even lang als de mens zelf. Eén van de aspecten van sekswerkers is dat het mensen zijn waar je veel aan kunt verdienen omdat ze beschikken over veel snel geld. Je kunt ze plukken, die sekswerkers. Justine le Clercq is zo’n plukster. Ze bezit een aantal ramen, zeg maar etalages, waar de sekswerker haar koopwaar kan uitstallen. Zo’n raam is niet gratis, daar moet flink voor worden gedokt en dan geld strijkt Justine op. Laten we het niet mooier maken dan het is, zou ik zeggen. Juist omdat Le Clercq er zo’n lekker geile boterham aan verdiend, ziet zij de gemiddelde sekswerker als een zelfbewuste, geëmancipeerde vrouw die bewust voor het beroep gekozen heeft. Daarmee gaat ze in tegen zo’n beetje alle onderzoeken die er zijn gedaan en waaruit blijkt dat nergens zo veel ellende te vinden is als in het wereldje van de prostituee. Doorgaans een verleden van misbruik, verslaving, verwaarlozing om vervolgens door te gaan in hetzelfde stramien in het volwassen leven. Om dat leven vol te houden wordt doorgaans kwistig gebruik gemaakt van dempende middelen. Dan heb ik het nog niet eens over de seksslavinnen die van ver hier naartoe zijn gesleept en al helemaal een ellendig leven leiden. En…mevrouw Le Clercq, als je zo’n in wezen beroerd bestaan leidt, probeer je er het beste van te maken en daarom zullen veel vrouwen met veel overtuiging beweren dat ze er helemaal zelf voor gekozen hebben en het een fantastisch beroep is en dat ze het heerlijk vinden om zo met mannen om te gaan die toch maar mooi vaak een nerveuse speelbal zijn in hun miezerige peeskamertje. Prostitutie is het laatste redmiddel voor vrouwen; een laatste boei. Niets meer en niets minder. Daarom wil ik dat de maatschappij deze vrouwen goed behandeld en ze beschermt en daarom gun ik ze ook hun klandizie. Het gaat zoals het gaat.

Ik heb niet veel op met vrouwen als Justine le Clercq. Dat komt waarschijnlijk door mijn eigen pa wiens woorden via de mond van Le Clercq tot ons komen. De zuipschuit die slechts liegen en bedriegen kon en geen enkele belofte na kwam, had doorgaans een grote mond over hoe goed de marginalen (zoals hij) zijn en hoe afgrijselijk de gewone burger. Die burger had het maar makkelijk met zijn twee kindjes in een Vinex huis in een Vinex wijk. Allebei gestudeerd en nu een goede baan. ’s Avonds een kopje koffie en een zuinig kusje voor het slapen gaan. Dat is toch geen leven? Kijk dan is naar hem. Kijk dan eens naar die pa van mij. Hij had pas geleefd: Lekker zuipen, lekker vreten. Vrouwen stonden tot zijn beschikking om al zijn lusten te bevredigen; betaald, gratis, min of meer gedwongen of anderszins. Zo was mijn pa. Le Clerqc praat als mijn pa.

Justine le Clerqc, inderdaad, deze brave lekker verdienende burger denkt regelmatig aan zijn pensioen en het leven dat hij wil leiden nadat hij niet meer hoeft te werken. Nou en?