Door al dat racisme gedoe word ik zomaar een rechtse hoek in gedrukt. De hoek waar ik, linkse jongen, niet graag in zit. Ik krijg buikpijn. Ik heb buikpijn. Ik voel me in de hoek gezet waar de klappen vallen terwijl ik aan mijn ‘witte ’ zijn niets kan veranderen. De schuld van de geschiedenis wordt zomaar pardoes op mijn schouders gelegd en mijn politieke vrienden slikken dat voor zoete koek. Ik voel geen bescherming van de kant die mij dierbaar is maar wel van mijn tegenstanders. Dat is toch zuur? Heel erg zuur. Dus begon ik me af te vragen of ik verkeerde dingen denk; of ik misschien zomaar verrechtst ben. Je ziet het, er woedt een strijd in mij. Ik wil niet bij gekkies als Baudet en Wilders horen. Echt niet. Maar juist bij dat racismegedoe hebben ze echt een punt. In Nederland valt juist de hang naar gelijkheid op en dat wordt bewezen door de maatschappelijke onrust die ontstaat als er wordt vastgesteld dat mensen met een verschillende achtergrond verschillend worden behandeld. Voor de overheid moet iedereen gelijk zijn. Daar zijn we in Nederland bijna unaniem over eens en gaat er een dienst over de schreef, dan wordt het al snel een item dat het journaal voor weken beheerst. Neem de kindertoeslagaffaire bij de belastingdienst; het land is te klein. Mensen werden er op grond van hun etnische achtergrond of niet-Nederlandse achternaam uitgepikt. Er wordt zelfs gevraagd om ambtenaren persoonlijk te straffen.

Dat het met racisme wel meevalt, mag ik dus niet zeggen. Ook mag ik niet zeggen dat als je slavernij in historisch perspectief zet, Nederland het, als land, nog niet zo heel erg slecht gedaan heeft. Ook mag ik niet zeggen dat de gemiddelde zeventiende-, achttiende- en negentiende eeuwer in Nederland part nog deel had aan de slavernij en dat zij het druk genoeg hadden om zelf te overleven. Ook lijkt het me uit den boze om te stellen dat een erfschuld niet bestaat; dat iedereen zelf verantwoordelijk is voor zijn of haar handelen. Ook mag ik geen vraagtekens zetten bij wat nou precies ‘zwarte’ en ‘witte’ mensen zijn. Ben ik wit? Maar ik heb een joodse moeder; moet je eens kijken hoe joden de afgelopen honderd jaar door niet-joden zijn behandeld? Ja, maar de joden waren goed vertegenwoordigd als plantage-eigenaren in Suriname. De kinderen van mijn zusje zijn een slag donkerder dan mijn kinderen; zijn mijn kinderen daders en de kinderen van mijn zus slachtoffers? Het houdt mij verschrikkelijk bezig en het gedoe brengt ons allen geen stap dichterbij elkaar. En ik voel me in een hoek gedrukt waar ik helemaal niet wil zijn. Waarom is zeggen dat witte mensen per definitie uitbuiters zijn, niet racistisch en beweren dat zwarte mensen lui zijn, wel racistisch? Zie jij het verschil?

Iemand drong bij mij voor in de rij voor de kassa. Vond ik niet leuk. Ik zei gepikeerd: ‘Als jij zo’n haast hebt, ga dan maar voor’. Tuurlijk had ik beter mijn bek gehouden, maar soms lukt dat gewoon niet. De man schold me uit en vond dat ik een ‘vuile racist’ was. Ik weet het, ik weet het; één voorbeeld van agressief en uitgebuit slachtofferschap bewijst helemaal niets…

Maar ik heb er echt buikpijn van, geloof mij maar! Ik voel me een oude mopperaar. Je hoort mensen mij me mijn vermeende slavernijverleden verwijten die, mind you, recent uit Afrika gevlucht zijn en hier liefdevol in de gemeenschap zijn opgenomen. Niet alleen hebben ze hier gratis geld gekregen en een dak boven hun hoofd. Ook hebben ze een gratis opleiding gekregen terwijl niemand in hun stamboom tot in de verste verste geschiedenis ooit een bijdrage heeft geleverd aan onze vermeende rijkdom. En slavernij? Kunnen zij last hebben gehad van slavernij. Zeker! Interne Afrikaanse slavernij van Afrikanen onder elkaar. Nergens in de wereld is dat probleem groter. Nu. Op dit moment.